Artyści

Podkategorie

• Ewa Czwartos

  Ewa Czwartos

  (ur. 1998 w Suchej Beskidzkiej) – polska malarka, ilustratorka i twórczyni animacji filmowych, absolwentka Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie (dyplom w 2023 w pracowni prof. Andrzeja Bednarczyka). Współpracuje ze Stowarzyszeniem Artystycznym „Otwarta Pracownia”.

  Tworzy przede wszystkim kobiece portrety – zarówno portale figuralne, jak i opowieści o kobietach w różnych kontekstach (mitologicznym, historycznym, codziennym). Jej malarstwo balansuje między tradycją a współczesnością: realistyczne, mocno zgeometryzowane sylwetki w żywych barwach zestawione są z subtelną ekspresją, często ukazując wielokrotność postaci i nacechowanie emocjonalne – swoistą „stop-klatkę” życia. Malarska wrażliwość artystki wyraża się także w miksie technik – klasyczny olej na płótnie łączy z rysunkiem i animacją wideo.

  Ważnym cyklem jej twórczości jest seria „Vitruvian Women”, prezentowana m.in. w CSW Zamek Ujazdowski (28 XI 2024–5 I 2025), gdzie reinterpretowała motyw witruwiański, stawiając kobiety w centrum kompozycji jako siłę i symbol zmian społecznych. Prezentowała swoje prace na wystawach zbiorowych w Galerii Prześwit (Warszawa 2023), Triennale Małych Form Malarskich (Toruń 2022), programie Project Room CSW Zamek Ujazdowski (2023–24), GNYP Gallery w Berlinie w ramach wspólnej wystawy z Karoliną Żądło zatytułowanej „We Have No Troubles Here” (2025) oraz zdobyła Grand Prix w konkursie Nagroda Eibischa (2021).

  Ewa Czwartos to młoda artystka, której sztuka – pełna emocji, refleksji nad kobiecością i dialogu z malarską tradycją – szybko zyskuje uznanie krytyków i kuratorów.

• Wincenty Czwartos

  Wincenty Czwartos

  (ur. 1994 w Krakowie) – polski malarz młodego pokolenia, absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni prof. Grzegorza Bednarskiego (malarstwo) i prof. Grzegorza Wnęka (rysunek). Wcześniej studiował na Politechnice Krakowskiej (2014–2016) oraz na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Pedagogicznego (2017–2018).

  Jego twórczość opiera się głównie na realistycznych olejach o niewielkich formatach (np. „Może było lepiej”, 2021, olej na płótnie 30×40 cm), charakteryzujących się wyciszoną, lecz sugestywną atmosferą. Obrazy często pokazują fragmenty rzeczywistości w stonowanych barwach, łącząc precyzyjny realizm z subtelnym nastrojem refleksji nad codziennym życiem.

  W 2022 roku został zakwalifikowany do drugiego etapu V Ogólnopolskiego Konkursu Malarskiego im. Leona Wyczółkowskiego – jego obrazy (m.in. „Tortury św. Agaty”, „Warpinball”, „Nalot”) zostały zaprezentowane na wystawie pokonkursowej w BWA Bydgoszcz.

  Wincenty Czwartos to twórca, który łączy klasyczne techniki malarskie z refleksyjnym spojrzeniem na rzeczywistość, rozwijając osobisty język wizualny poprzez niewielkie, silnie zaaranżowane obrazy o intymnej i niejednoznacznej wymowie.

• Ignacy Czwartos

  Ignacy Czwartos

  (ur. 1966 w Kielcach, mieszka i tworzy w Krakowie) – polski malarz, rysownik i ilustrator. Ukończył studia na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 1995 roku współzałożył w Krakowie Stowarzyszenie Artystyczne „Otwarta Pracownia”, którym kieruje od 2006 roku. Oprócz malarstwa zajmuje się także ilustracją prasową i książkową.

  Jego malarstwo łączy elementy abstrakcji geometrycznej z figuracją, nawiązując do tradycji europejskiego modernizmu, malarstwa barokowego i ikonografii chrześcijańskiej. Tworzy w stylu syntetycznym, często wykorzystując motywy historyczne i symboliczne – postacie Żołnierzy Wyklętych, krzyże, portrety trumienne. Jego obrazy, pełne wyciszenia i rygoru formalnego, traktują o losie człowieka, historii Polski, kondycji współczesnego patriotyzmu. Jego malarstwo mocno jest związane z dwoma wybitnymi malarzami XX wieku Jerzym Nowosielskim i Andrzejem Wróblewskim.

  W 2023 roku jego projekt „Polskie ćwiczenia z tragiczności świata. Między Niemcami a Rosją” został wybrany w konkursie na wystawę w Pawilonie Polskim podczas 60. Biennale Sztuki w Wenecji. Jednak pod koniec grudnia decyzją nowego ministra kultury projekt został jednostronnie odwołany, co wywołało liczne kontrowersje i oskarżenia o cenzurę artystyczną. W odpowiedzi Czwartos wraz z kuratorami zrealizował wystawę niezależną – „Polonia Uncensored” – prezentowaną w Wenecji równolegle do Biennale, a następnie także w Warszawie.

  Artysta ma na koncie liczne wystawy indywidualne, m.in. „Malarz klęczał, jak malował” (Zachęta, 2023), „Każdy ma swoich bohaterów” (Kraków, 2018), „Malarz polski” (Wrocław, 2019). Jego prace znajdują się w kolekcjach muzealnych, m.in. Muzeum Narodowego w Krakowie i Mazowieckiego Centrum Sztuki Współczesnej w Radomiu. Odznaczony medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” oraz nagrodą „Osobowość Kultury” w 2023 roku.

  Ignacy Czwartos to malarz o silnie zakorzenionej postawie światopoglądowej, którego sztuka stanowi świadomy i konsekwentny dialog z historią, religią i tożsamością narodową.

• Jacek Dłużewski

  Jacek Dłużewski

  (ur. 1966 w Zielonej Górze, mieszkający i tworzący w Krakowie) – polski malarz, rysownik i pedagog artystyczny. Studiował w latach 1986–1989 w PWSSP we Wrocławiu, a następnie na Wydziale Malarstwa ASP w Krakowie, gdzie w 1992 roku uzyskał dyplom w pracowni prof. Jerzego Nowosielskiego. Związał się ze Stowarzyszeniem Artystycznym „Otwarta Pracownia” w Krakowie, a od wielu lat prowadzi własną pracownię rysunku i malarstwa na ASP we Wrocławiu.

  Dłużewski specjalizuje się w cyklach malarskich i rysunkowych, które eksplorują zagadnienie „podróży w sztuce” – zarówno dosłownej, jak i metaforycznej. Jego prace czerpią z natury, historii, podróży, filozofii i literatury; często odwołują się do koncepcji ikony i metafizyki realności. Zrealizował między innymi cykle inspirowane motywami kolejowymi, Bliskim Wschodem, morzem czy górami, konfrontując obraz rzeczywistości z ideą i kontemplacją.

  Laureat licznych nagród i stypendiów – m.in. Nagrody Głównej im. E. Gepperta (1993), trzykrotnego stypendium Ministerstwa Kultury (2003, 2005) oraz wyróżnienia w konkursie Lexmark European Art Prize (2003). W 2007 roku otrzymał stopień doktora habilitowanego, a od 2011 pełni funkcję profesora nadzwyczajnego ASP im. E. Gepperta we Wrocławiu, gdzie prowadzi Pracownię Rysunku.

  Artysta prezentował swoje prace na ponad trzydziestu wystawach indywidualnych (m.in. „Malarstwo: ostatnie 15 lat” w Krakowie, „Trans‑lokacje” w Zielonej Górze) oraz w prestiżowych ekspozycjach zbiorowych w Polsce i za granicą (m.in. BWA Wrocław, CSW Zamek Ujazdowski, Bunkier Sztuki, Kunsthalle Erfurt). Jego prace znajdują się w zbiorach muzealnych, w tym Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze.

  Jacek Dłużewski łączy precyzyjną, syntetyczną formę z refleksyjnym, intelektualnym podejściem, prowadząc dialog między fenomenem podróży a głębią zmysłowego doświadczenia.

• Wojciech Głogowski

  Wojciech Głogowski

  (ur. w 1959 r.) – malarz, rysownik i pedagog. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie studiował na Wydziale Malarstwa pod kierunkiem profesorów Jerzego Nowosielskiego i Zbyluta Grzywacza. Jego twórczość wyróżnia się silnym ładunkiem emocjonalnym, oszczędną paletą barw i ekspresyjną formą, często nawiązującą do ludzkiej kondycji, duchowości i symboliki codziennych gestów. Artysta nie unika refleksji egzystencjalnych, a jego obrazy, nierzadko figuratywne, emanują ciszą, napięciem i kontemplacją.

  Wojciech Głogowski ma na swoim koncie liczne wystawy indywidualne i zbiorowe zarówno w Polsce, jak i za granicą. Jego prace znajdują się w kolekcjach muzealnych i prywatnych. Od wielu lat związany z edukacją artystyczną – prowadzi zajęcia z malarstwa i rysunku, inspirując młodych twórców do autentycznego i osobistego wyrazu. Twórczość Głogowskiego to nieustanny dialog z materią malarską, tradycją i współczesnością – pełen skupienia, odwagi i głębokiej refleksji.

• Krzysztof Klimek

  Krzysztof Klimek (ur. 1962) – malarz, należy do najbardziej cenionych i wyróżniających się twórców współczesnej polskiej plastyki. Jego charakterystyczny styl opiera się na fundamentach głębokiej świadomości artystycznej, wrażliwej i czujnej percepcji, teoretycznej autorefleksji i szerokich, dogłębnie studiowanych inspiracji – warto zwrócić uwagę, że obok współczesnych mistrzów, takich jak Malewicz, Mondrian czy Strzemiński, twórczość Klimka wiele zawdzięcza uważnym obserwacjom dzieł malarzy bizantyjskich, średniowiecznych i wczesnorenesansowych.

• Jacek Hajnos OP

  Jacek Hajnos OP

  (ur. 1989) to polski artysta, dominikanin, grafik, rysownik, malarz i rzeźbiarz, pochodzący z Nowego Targu. Jego twórczość jest głęboko zakorzeniona w osobistej transformacji – od zmagań z nałogami do odnalezienia powołania duchowego, co nastąpiło po śmierci ojca i głębokim doświadczeniu wiary. To unikalne połączenie życia zakonnego z pasją artystyczną, wzmocnione wykształceniem na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych oraz w dominikańskim Kolegium Filozoficzno-Teologicznym, nadaje jego dziełom wyjątkową głębię i autentyczność.  
  
  Centralnym punktem twórczości Jacka Hajnosa jest projekt "RÓŻNICA", realizowany w latach 2011-2016, w ramach którego stworzył 77 portretów osób w kryzysie bezdomności. Celem projektu było zniwelowanie społecznych barier i ukazanie piękna oraz złożoności historii portretowanych osób, często z wykorzystaniem materiałów znalezionych, symbolizujących odrzucenie. Artysta, poprzez sztukę, dąży do dialogu i odsłonięcia prawdy o ludzkiej kondycji, wierząc, że zbliżanie się do Boga pozwala człowiekowi stać się bardziej sobą.  
  
  Jacek Hajnos OP jest artystą niezwykle wszechstronnym, posługującym się różnorodnymi technikami, takimi jak ołówek, tusz, węgiel, linoryt czy akwaforta. Jego talent i znaczący wkład w polską sztukę zostały docenione licznymi nagrodami w ogólnopolskich konkursach plastycznych i Ogólnopolskim Biennale, a także prestiżową nominacją do Paszportu „Polityki” w 2018 roku. Prace Hajnosa to nie tylko estetyczne doznania, ale przede wszystkim sztuka, która porusza, skłania do refleksji i inspiruje do dostrzegania głębszego sensu.
  
  
  

• Jarosław Modzelewski

  Jarosław Modzelewski

  (ur. 1955 w Warszawie) – polski malarz, pedagog i ilustrator, jeden z najważniejszych przedstawicieli malarstwa figuratywnego w Polsce po 1980 roku. Ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie w 1980 roku w pracowni prof. Stefana Gierowskiego. Od 1982 roku pracuje jako wykładowca na macierzystej uczelni, a od 1997 roku prowadzi własną pracownię malarstwa.

  Na początku lat 80. współtworzył Gruppę, związaną z nurtem nowej ekspresji, oraz pismo artystyczne „Oj dobrze już”. W tym czasie jego malarstwo łączyło elementy abstrakcyjne i symboliczne, z czasem jednak artysta zwrócił się ku syntetycznemu realizmowi, ukazując codzienne sceny w uproszczonych, statycznych kadrach. Charakterystyczne dla jego twórczości są obrazy o nastroju zawieszenia i milczenia – przypominające stop-klatki z filmu, często malowane temperą jajową, w żywych, kontrastowych barwach. Przedstawiane przez niego sceny – fragmenty życia codziennego, postacie ludzkie, zwierzęta, pejzaże – nabierają poprzez surowość i powściągliwość formy głębokiego wymiaru egzystencjalnego.

  Modzelewski brał udział w wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych, zarówno w kraju, jak i za granicą. Jego prace znajdują się w najważniejszych kolekcjach muzealnych i prywatnych. Jest laureatem licznych nagród, m.in. Paszportu „Polityki”, Nagrody im. Jana Cybisa i Dorocznej Nagrody Ministra Kultury. Obok działalności artystycznej od lat wywiera wpływ na kolejne pokolenia twórców jako profesor warszawskiej ASP. W swojej twórczości łączy dyscyplinę formalną z refleksją nad codziennością, czyniąc z prostych obrazów życia źródło uniwersalnych znaczeń.

• Bogna Podbielska

  Bogna Podbielska

  
  (ur. 1975 r. w Lublinie) – jest nie tylko malarką ale także reżyserem teatralnym, obroniła dyplom nie tylko na krakowskiej ASP ale także na PWST, na reżyserii dramatu. Oba talenty i pasje łączyła pracując wiele lat jako redaktor graficzny i ilustrator pisma „Teatr”.
  
  Jej ekspresjonistyczne malarstwo pozornie zdaje się być obciążone manierą, którą kreuje ostra kreska oraz wyraziste aż do granicy zjadliwości, często kontrastujące ze sobą, kolory. Jednakże w pracach artystki widać wyraźnie poszukiwanie nie tyle mocnego przekazu, co sposobu przekazania tematów. Tematów, które w języku potocznym określilibyśmy mianem „trudnych”. Jednym z nich jest poszukiwanie sposobu wyrażania sacrum chrześcijańskiego we współczesnym malarstwie.
  
  Nie chodzi jedynie o kreowanie nowej, bardziej zrozumiałej dla współczesnego widza ikonografii. Celem jest także poruszanie się obszarach estetyki, które z jednej strony przeniosą widza do ponadczasowych obszarów modlitwy i kontemplacji, ale z drugiej – poprzez utrzymywanie współczesnej wrażliwości – pozwolą im poczuć się w tamtych światach jak u siebie.
  
  Obrazy Bogny Podbielskiej wyróżniają się subtelnością, głębią emocji oraz połączeniem klasycznych technik z nowoczesnym podejściem do przedstawiania rzeczywistości. W jej malarstwie widać wpływy ekspresjonizmu, który podkreśla indywidualność artystki oraz jej unikalną wrażliwość. W twórczości Bogny Podbielskiej szczególnie ważna jest chęć uchwycenia piękna świata oraz emocji, które wywołuje on w ludziach. Artystka, choć posługuje się realistycznymi formami, to jednak nie dąży do dosłownego odwzorowania rzeczywistości. Jej obrazy są pełne subtelnych przejść tonalnych i harmonijnych kompozycji, które wprowadzają widza w stan kontemplacji.

• Beata Stankiewicz

  Beata Stankiewicz

  (ur. w 1973 w Krakowie) uzyskała dyplom w krakowskiej ASP w pracowni Józefa Ząbkowskiego.
  Swoją malarską przygodę rozpoczęła od pracy nad dziełami monumentalnymi oraz płótnami wielkich rozmiarów. Z biegiem lat jej obrazy coraz mocniej przemawiają do widza zwięzłością formy. Jej głównym malarskim celem jest przedstawienie wizualnej gry kształtu malowanego obiektu z tłem – płaskim i monochromatycznym, czasem sugerującym bezkres nieba, a czasem rezygnującym nawet z tej sugestii.

  Istotnym aspektem twórczości Stankiewicz jest realistyczne, wręcz hiperrealistyczne, malarstwo portretowe, które ma za zadanie ukazać nie tylko zewnętrzny wygląd, ale także charakter i znaczenie przedstawianej osoby.

  Artystka mieszka i pracuje w Krakowie. Jej obrazy znajdują się w depozycie Galerii Zderzak w Krakowie oraz Art Station w Zürichu, polskich i zagranicznych kolekcjach prywatnych, kolekcji Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie MOCAK oraz kolekcji Galerii Sztuki Współczesnej „Bunkier Sztuki” w Krakowie.

• Artur Wąsowski

  Artur Wąsowski

  (ur. 1967) – malarz, grafik i ilustrator, absolwent Wydziału Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie w 1994 roku uzyskał dyplom w pracowniach malarstwa i grafiki artystycznej. W swojej twórczości łączy ekspresyjną formę z głębokim namysłem nad kondycją człowieka, jego duchowością i miejscem w świecie. Częstym motywem w jego obrazach jest postać ludzka wpisana w symboliczne, często niepokojące przestrzenie. Warstwa malarska Wąsowskiego opiera się na intensywnych barwach, wyraźnej fakturze i subtelnej obecności słowa pisanego, które współtworzy narrację obrazu.

  Wąsowski regularnie prezentuje swoje prace na wystawach indywidualnych i zbiorowych. Jego obrazy pokazywane były m.in. w Warszawie, Konstancinie, Krakowie i innych ośrodkach w Polsce. W 2025 roku w Konstancińskim Domu Kultury odbyła się wystawa zatytułowana „Świt”, ukazująca najnowsze prace artysty, silnie osadzone w tematyce duchowości i odnowy. Szczególnie rozpoznawalny jest cykl „Przejścia”, tworzony od 2011 roku, w którym artysta eksploruje symboliczne granice pomiędzy codziennością a metafizyką. Obrazy Wąsowskiego znajdują się w kolekcjach prywatnych i galerii sztuki współczesnej w całym kraju.

• Grzegorz Wnęk

  Grzegorz Wnęk

  (ur. 1974 r. we Frysztaku) – malarz i profesor Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, gdzie prowadzi Pracownię Malarstwa. Ukończył Wydział Malarstwa ASP w 1999 roku, dyplom uzyskując w pracowni prof. Stanisława Rodzińskiego. Twórczość Wnęka koncentruje się na figuracji, w której cielesność, gest i duchowy wymiar postaci odgrywają kluczową rolę. Jego obrazy cechują się ekspresją, intensywnym kolorytem i silną obecnością emocjonalną, łącząc realistyczny warsztat z osobistym, często kontemplacyjnym przekazem.

  Wnęk ma na koncie liczne wystawy indywidualne w Polsce i za granicą – m.in. w Warszawie, Krakowie, Rzeszowie, Atenach, Cuxhaven i Piławie. Do ważniejszych należą: „The Artist’s Eye” (Frissiras Museum, Ateny, 2010), „I to chyba łzy…” (Otwarta Pracownia, Kraków, 2021) oraz „Metamorfozy figury” (Galeria Oficyna, 2023). Jest laureatem m.in. Grand Prix Bielskiej Jesieni (2003) oraz stypendystą Ministerstwa Kultury. Jego prace znajdują się w zbiorach muzealnych i prywatnych w kraju i za granicą. Poza działalnością artystyczną, Wnęk od lat aktywnie uczestniczy w kształceniu młodego pokolenia malarzy.

• Karolina Żądło

  Karolina Żądło 

  (ur. 1999 w Kasince Małej) ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie w 2024 roku, uzyskując dyplom z wyróżnieniem w pracowni prof. Grzegorza Sztwiertni. Rok wcześniej otrzymała Grand Prix Nagrody Eibisha (ex aequo z Michałem Żądło). Jej dorobek obejmuje udział w licznych wystawach zbiorowych. W 2024 roku artystka zaprezentowała pierwszą indywidualną wystawę pt. Notebook with Empty Pages, rok później, wspólnie z Ewą Czwartos, przedstawiła w GNYP Gallery w Berlinie wystawę We Have No Troubles Here.

  
  Twórczość Karoliny Żądło odwołuje się do tradycyjnych form przedstawiania postaci ludzkiej i klasycznych rozwiązań kompozycyjnych. Artystka świadomie zestawia je z treściami nadającymi obrazom nowe, często zaskakujące, a niekiedy paradoksalne znaczenia. Jej malarstwo stanowi nie tylko refleksję nad samą formą przedstawienia, lecz również krytyczną analizę wizerunku kobiety w sztuce i społeczeństwie. Prace Karoliny Żądło wyróżniają się wysokim poziomem warsztatowym oraz wyjątkową starannością wykonania.
  
  
  

• Michał Żądło

  Michał Żądło 

  (ur. 1997 w Krakowie) malarz, absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom obronił w 2022 roku w pracowni profesora Janusza Matuszewskiego. Jego twórczość malarska czerpie z tradycji dawnych mistrzów, zwłaszcza baroku i gotyku, które przetwarza w nowoczesny, autorski sposób. W centrum jego zainteresowań pozostaje portret i studium postaci – precyzyjnie skonstruowane, nasycone światłem i subtelnym liryzmem. Jego malarstwo, pełne tajemniczości i emocjonalnej głębi, określane jest często mianem realizmu magicznego.

  Żądło ma na swoim koncie zarówno wystawy indywidualne, jak i zbiorowe. W 2021 roku zaprezentował swoje prace w Limanowej oraz w Centrum Informacji Turystycznej w Nowym Sączu. W 2024 roku wziął udział w zbiorowej wystawie „Zgasić światłość wiekuistą” w warszawskiej galerii Wallspace. Rok później, w ramach Cracow Art Week 2025, odbyła się jego pierwsza wystawa podyplomowa pt. „Laurki” w Galerii Otwarta Pracownia w Krakowie. Pokaz ten, obejmujący cykl portretów dzieci z FAS/FASD oraz martwe natury, zrealizowany został w ramach stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Artysta stale rozwija swój język malarski, pozostając wiernym klasycznej technice i własnej, poetyckiej wizji rzeczywistości.